okumaya değmeyen hikayemsi

“…Gölgeler geçiyordu. Saçlarının, dizlerindeki elinin üstünden sürtüne sürtüne geçiyorlardı. Daha önce üstünden hiç gölge geçmemişti. Yaşadıklarından anladığı kadarıyla, gölge geçilirdi. Yazın sıcağında yerden fışkırırcasına yükselen apartmanların gölgesine girdiğinde serinlerdi. Birkaç adımda biterdi gölge. Babaannesi gölgeye; kölge derdi, o da geldi aklına.

Kafasını göğe kaldırdı. Leylekler. Ne kadar da çoklardı. Onlarca saniye göğe bakakaldı. İçinden, benim göğe bakma durağım burası olsa gerek dedi. Sevgilisinin mesaj yazarkenki tuşlara basış sesine daha fazla dayanamadı. Kafası normale indi. Bir sevgilisine baktı, bir gölgelere daha sonra leyleklere. Gözleri, ağzının açıklığıyla birlikte leyleklere takılmıştı. Adeta vücuduna tazelik kazandırıyorlardı. Manavın yeşilliklere su serperek verdiği gibi gölgelerde ona dirilik veriyordu. Kızın tuşlara basma sesi, ona tahammül sınırını gösterdi. Kendi kulağına fısırdarcasına yeter dedi. Kanatlandı. Leyleklarin arasına karıştı. Aşağıda manzarası keleşti. Orada oturup denizi izlemek için bile insan olmaya değerdi. Ama iş işten geçmişti. Artık uçuyordu. Yukarıdan sevgilisine baktı, hala yazıyordu. Kendisine baktı, çektiği derin nefesle yanaklarını şişirmiş püflüyordu. Şimdi ikisini de umursayacak insanlıkta değildi. Çünkü leylekler insanları umursamazdı. Parkın üstü sıkıcıydı. Güneye doğru uçtular. Balkonlarda insanlar görüyordu. Sanki apartmanlar ağaç, balkondaki insanlarda meyvesi. Çocuklar ara sokaklarda asfaltta top oynuyor, bazı arabalar asfaltın üstünden gidiyor, muhtemelen belediyeden maaşını alamayan bazı taşeron işçiler; asfaltı delmeye çalışıyor, bazı ağaçlar canları pahasına asfalta yol veriyordu. Asfaltın üstüne sıçtı. Damda yapılmış yataklar gördü, cibinlikler gerilmişti, orada sinek çok olmalıydı. Hava akımına kapılmanın sonrasızlığını yaşıyordu. Sevgilisi ayağa kalkınca yerine oturdu…”